22 Ağustos 1926 yılında Mersin’in Tarsus ilçesinde doğan Ümit Yaşar Oğuzcan, daha gençlik yıllarında büyük ruhsal bunalımlarla tanışmıştı. Hastalıklar da peşini bırakmıyordu. Kızamık çıkardığı sırada kekeme kalmıştı. Bu olanlar onu içine kapanık bir insan hâline getirdi.
Babası onun bu hallerinden kurtulmasının bir parçası olacağını düşünüp görücü usulüyle evlendirse de bu evlilik başka sorunları yanında getirmişti. Oğlu Vedat, babasının bu durumlarından bolca etkilendi. Şairimiz söylenenlere göre toplam 24 kez başarısız intihar girişiminde bulundu. Oğlu Vedat da babasının izinden gidip şiirler yazdığı gibi olumsuz bir örneği de kendine uyguladı ve kendini henüz 17 yaşlarında iken Galata Kulesi’nin tepesinden aşağı doğru bıraktı. İddialara göre üzerinden “Baba, öyle intihar edilmez, böyle edilir.” notu çıkmıştı. Hayatında bolca acıya şahit olan Ümit Yaşar Oğuzcan’ın içini bu sefer evlat acısı yakıyordu. Birçok acısını kaleme alan şair bu durum üzerine de yazdığı Galata Kulesi adlı şiirinde oğlundan bahsetti.
Pırıl pırıl bir yaz günüydü.
Aydınlıktı, güzeldi dünya.
Bir adam düştü o gün Galata Kulesi’nden.
Kendini bir anda bıraktı boşluğa.
Ömrünün baharında.
Bütün umutlarıyla birlikte.
Paramparça oldu.
Bir adam benim oğlumdu…
Gencecikti Vedat.
Işıl ışıldı gözleri.
İçi.
Bütün insanlar için sevgiyle doluydu.
Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa.
Kendini bir anda bıraktı boşluğa.
Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün.
Zaman durdu.
Bir adam düştü.
Galata Kulesi’nden.
Bu adam benim oğlumdu.
“Açarken ufkunda güller alevden”.
Çıktı, her günkü gibi gülerek evden.
Kimseye belli etmedi içindeki yangını.
Yürüdü, kendinden emin.
Sonsuzluğa doğru.
Galata Kulesi’nde bekliyordu ecel.
Bir fincan kahve, bir kadeh konyak.
Ölüm yolcusunun son arzusu buydu.
Bir adam düştü.
Galata Kulesi’nden.
Bu adam benim oğlumdu.
Küçüktü bir zaman.
Kucağıma alır ninniler söylerdim ona.
“Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni”.
Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat.
6 Haziran 1973.
Galata Kulesi’nden bir adam attı kendini.
Bu nankör insanlara.
Bu kalleş dünyaya inat.
Şimdi yine bir ninni söylüyorum ona.
“Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat”.
ÜLGEN
Bir yanıt yazın