Bir yürek verdin bana yaradanım, her gün
inceden inceye kanar.
Kırılan her bir parçası hançer gibi tüm
Bedenimi sarıp, sarmalar.
Ümitler tükenir, hayaller gönül
Penceresinden kuş olup uçup gider,
Hayat çıkması zor yokuşlu bir yol,
Sonuna ulaşmak için ömür ister.
Bahar biter, ömür yeter, yaşanamayan
rüyalar kül olup uçup gider.
Ümitler dağların arkasında ulaşmak için
ömür yetmez.
Sevgiler zindanın girdabında, bulmaya ışık
yetmez.
Sevgili hayalin diğer ucunda arkasından
gitmeye kader el vermez.
Canımdan can verdiğim kuzularım hiç
gülmez, nedendir bilinmez.
Kırıktır bu gülün kanadı, mutluluk kaçar
acılar boyun eğmez.
Her geçen saniye ömürden gider
geçmişe eklenir.
Gelecek bilinmeyen bir masal sonu
hep merak edilir.
Hayat koca bir yol, herkes o yolda
kendince ilerler.
Yaşlısı, genci, güzeli, çirkini bu yola baş
koyar.
Ömürden ömür verip, hayatın çemberinde
savrulur.
Bir gün gelecek her canlı o yolun sonuna erecek.
Güle benzeyen ömür bir gün solacak,
dikenleri kuruyacak.
Fani dünyaya veda edip, hayat mertebesinden tutunacak.
Geri dönüp de baktığımızda geçmişte yaşanılan anılar,
Hayatımızın her sayfasından bir masal olup
akıp gidecek.
Niye geldik bu fani yalan dünyaya,
hala anlamış değilim.
Ne işim var benim güller arasında,
solmaya hazır değilim.
Geceyi gündüze bağlar,
yıldızlara uzanan hayallerim.
Baharda kışı, gündüzde geceyi yaşamayı
iyi bilir gençliğim.
Daha bitmeyen ümitlerim var,
arkamdan ağlayan iki yetimim.
Misafir geldik bu dünyaya; misafir olarak
bir gün uçup gideriz.
Hayalleri, yarınları, gelecek için umutları
bir rüya gibi geçeriz.
Günahlarımızı, sevaplarımızı,
hayaller ülkesindeki aşk dolu sevdamızı
Gizem dolu bedenimizde, bir sır gibi saklayarak arkamıza bakmadan gideriz.
Giderken de bizim için ağlayan bir çift göz, dualar eden kalpler bırakırız.
Fatma SAYILIR
Bir yanıt yazın